مرکز خدمات ماشین های اداری مهپا

زمانیکه چاپگر( پرینتر ) شما درست چاپ نمی گیرد  چه کاری باید انجام دهید

ما به شما پیشنهاد می کنیم یک تماس با ما داشته باشید و از 25 سال تجربه ما استفاده نمائید

راهنمای دانلود درایور پرینتر کلیک کنید

تلفن شرکت مهپا  : 88814355 - 09351014461

کلیک برای ورود به سایت شرکت مهپا :  www.mahpa.com

آدرس : تهران - خیابان ایرانشهر جنوبی - روبروی دفتر پست - ساختمان 16 - طبقه سوم - واحد 6

شرکت مهپا مرکز تعمیر چاپگر آماده دادن مشاوره و رفع مشکلات پرینتر شما است

  .برای دیدن و استفاده از اطلاعات فنی پرینتر اینجا کلیک کنید

برای دیدن و استفاده از اطلاعات فنی اسکنر اینجا کلیک کنید

قبل از استفاده ، راهنمای سایت را مطالعه کنید

مختصری در مورد شبکه های کامپیوتری بخش سوم

تکنولوژی VSAT

تکنولوژی VSAT

در این مقاله سعی می شود در مورد تکنولوژی VSAT و انواع روشهای دسترسی به کانالهای مخابرات ماهواره ای و کاربرد آن در دنیای امروز بصورت مختصر بحث شود.

VSAT مخفف Very Small Aperture Terminal می باشد. همانگونه که از نام آن پیداست ترمینالهای بسیار کوجک ماهواره ای که در سایتهای پراکنده از لحاظ جغرافیایی واقع می باشند و از طریق یک لینک ماهواره با یک هاب که شامل تجهیزات مخابراتی پیشرفته و آنتن به مراتب بزرگتر از ترمینالها، مثلا حدود 6 متر، ارتباط دارند. در واقع با هزینه کردن در هاب می توان هزینه ترمینالها را بشدت کاهش داد. آنتنهای VSAT معمولا بین 0.75 تا 3.8 متر می باشند. دو نوع توپولوژی شبکه به نامهای STAR , MESH استفاده می شوند. در شبکه های کوچک، معمولا بین 5 تا 30 سایت، از MESH استفاده می شود و در شبکه های بزرگتر اغلب از توپولوژی STAR استفاده می شود.

باند فرکانسی مورد استفاده در این تکنولوزی باندهای C و KU و اخیرا باند Ka می باشد. آنتنهای مورد استفاده در باند KU کوجکتر از باند C می باشد( بعلت رابطه مستقیم گین آنتن با مجذور فرکانس).

موارد استفاده VSAT بطور اعم شامل: اینترنت، شبکه های خصوصی مخابراتی، ارتباطات تصویری و صوتی و فاکس می باشد. در دنیای امروزی می توان شبکه های VSAT را بطور گسترده مشاهده کرد که در ذیل به برخی از آنها اشاره شده است:

• 1-بازار بورس و اطلاعات قیمت ها
• 2-تراکنش بانکی و ATM ها
• 3-هواپیمایی و اطلاعات آب و هوا
• 4-به روز رسانی اطلاعات بازار و قیمت اجناس
• 5-تبادل اطلاعات پزشکی
• 6-یادگیری راه دور
• 7-سرویس های اورژانسی
• 8-اینترنت پر سرعت
• 9-VoIP

مهمترین موضوع در این نوع شبکه ها روش دسترسی به کانال است. کانال فرکانسی که هاب به VSAT ها دیتا می فرستد را Outroute گویند و در طرف مقابل از VSAT ها به هاب را Inroute گویند. اطلاعات از هاب روی یک باند فرکانسی مشترک برای تمام ترمینالهای واقع در آن شبکه ارسال می شود و معمولا از روش TDM برای مالتی پلکس استفاده می شود. در سمت Inroute اغلب یک پهنای باند بین تعداد زیادی پایانه تقسیم می شود، مگر ارتباط بصورت Point to Point و یا SCPC باشد. روشهای دسترسی به Inroute شامل TDMA ، FDMA ، FTDMA ، CDMA و SCPC(DAMA/PAMA)می باشد .
TDMA
مخفف Time Division Multiple Access می باشد.در این روش پایانه ها در اسلاتهای زمانی خاص که هاب به آنها تخصیص می دهد، به ارسال اطلاعات می پردازند. بدین ترتیب هر پایانه از کل پهنای باند فرکانسی ولی در اسلات زمانی مربوط به خود استفاده می کند. بازدهی این روش در سیستم تخصیص اسلاتها برای پایانه هاست. بطور معمول سه روش کلی وجود دارد: User Aloha ، Transaction Reservation و Stream.
User Aloha: در این روش پایانه ها دیتای خود را بصورت تصادفی در قسمتی از Inroute که برای این منظور تخصیص داده شده، می گذارند.در این حالت احتمال تصادم دیتا وجود دارد لذا برای دیتا با ترافیک کم، بسته های کوچک و با سایزهای یکسان مناسب می باشد.
Transaction Reservation: در این روش پایانه ای که یک یا چند Packet برای ارسال دارد، ابتدا یک درخواست تراکنش به هاب می فرستد. این درخواست شامل تعداد و سایز بسته ها می باشد. هاب نیز اسلاتهای لازم را تخصیص می دهد و پیام جواب را به پایانه می فرستد.
سپس پایانه بسته ها را در اسلاتها گذاشته و ارسال می کند و اگر دیتای بیشتری داشته باشد دوباره درخواست خود را می فرستد.
Stream : در این تکنیک فرصتهای ارسال بصورت Fixed و پریودیک به پایانه داده می شود. این روش در کاربردهای با Throughput بالا مانند ترافیک Voice مورد استفاده است.
FDMA
مخفف Frequency Division Multiple Access می باشد.در این روش بجای زمان باند فرکانسی تقسیم می شود و پایانه ها می توانند دیتای خود را هرزمان ارسال کنند ولی هر یک در محدوده فرکانسی خویش اقدام به ارسال می کنند. هاب نحوه تخصیص فرکانسها را بر عهده دارد.
FTDMA
مخفف Frequency Time Division Multiple Accessمی باشد. در این تکنیک همانطور که از نام آن پیداست هر دو روش فوق در هم ترکیب می شوند تا بازدهی بهتری بدست آید. یعنی با تقسیم کردن زمان و فرکانس بین پایانه ها در زمان واحد تعداد بیشتری پایانه قادر به تبادل اطلاعات می باشند. ضمنا با روش Frequency Hopping می توان امنیت ارسال دیتا را نیز بالا برد.
CDMA
در سیستم های رادیویی منابع،زمان و فرکانس می باشند و در روشهای ذکر شده در بالا نحوه تقسیم و تخصیص آنها را توضیح دادیم ولی در روش CDMA( Code Division Multiple Access)هر پایانه اقدام به ارسال دیتا در کل پهنای باند فرکانسی و در هر زمانی می پردازند. در این تکنیک از کدها برای تفکیک سیگنالها استفاده می شود. CDMA از کدهای یونیک جهت گسترده کردن spreading دیتای باند پایه قبل از ارسال می کند (Spread Spectrum) . سیگنال ارسالی در یک کانال زیر سطح نویز فرستاده شده و گیرنده از یک Correlator برای عکس گسترده سازی dispreading و استخراج سیگنال مطلوب (بعد از گذشت از یک ---------- باند باریک) ، استفاده می کند.

آشنایی با معماری شبکه دسترسی اینترنت پرسرعت


اینترنت و دسترسی به آن، به بخش لازم و جداییناپذیر زندگی و کار میلیونها نفر از ساکنان جهان بدل شده است. کار روی اینترنت، تفریح روی اینترنت و حتی زندگی روی اینترنت! خواسته خیل عظیمی از جوانان هر کشور را تشکیل میدهد. امروزه، یکی از معیارهای پیشرفت یا عقبماندگی هر کشور عملاً تعداد مشترکان اینترنتی آن است. از طرف دیگر، دسترسی سنتی به اینترنت از طریق خطوط کُند و عذابآور تلفنی، دیگر جوابگوی بسیاری از انتظارات کاربران نیست. بنابراین در عمل ملاک و معیار سازگاری هر جامعه با فضای مجازی اینترنتی، به میزان گستردگی دسترسی پرسرعت یا به زبان فنیتر باندپهن (Broadband Access) مربوط میشود. اینترنت پرسرعت نه تنها برای پاسخگویی به نیاز روزافزون کاربران معرفی شده است، بلکه خود به صورت بستری برای ارائه انواع و اقسام خدمات ارتباطی همچون تلفن اینترنتی (VoIP)، تلویزیون اینترنتی (IPTV) و مانند آنها بهکار گرفته میشود. اولین و مهمترین انتخاب هر شرکت فراهمکننده خدمات دسترسی پرسرعت به اینترنت (موسوم به PAP)، معماری شبکه دسترسی است که البته بخش فیزیکی آن (توپولوژی، فواصل کابلها، و وجود یا عدم وجود فیبرنوری) معمولاًً تحت کنترل و اراده این شرکتها نیست (مگر آنکه خود آنها شرکتهای مخابرات تلفنی باشند). بنابراین آنچه در حوزه کنترل این شرکتها میماند، گزینش صحیح پروتکلهای ارتباطی همچون DHCP ،L2TP ،PPPoA ،PPPoE است که در ادامه با نقاط قوت و ضعف هر یک از آنها آشنا می شویم.




در صنعت خدمات مخابراتی و ارتباطی، شرکتهای کهنه کار تلفن با اتکا به میلیونها کیلومتر کابل، فیبر و بسترهای آماده و فراهمِ خود از طرفی و شرکتهای نوظهور با اتکا به فناوری و روشهای نوین از طرف دیگر، پا به این عرصه گذاشتهاند تا به رقابت بپردازند و از این خوان پرنعمت سهمی نصیب خود کنند. در ایران نیز، در چند سال اخیر شاهد حضور شرکتهای فراهم کننده خدمات دسترسی (PAP) هستیم که البته به دلایل بسیاری که از حوصله این نوشتار خارج است، هنوز نتوانستهاند نیازهای روزافزون جمعیت جوان و تحصیلکرده کشور را پاسخ گویند.

از دیدگاه فنی، مودمهای ADSL یکی از مناسبترین گزینههای ایجاد دسترسی به اینترنت پرسرعت در سراسر جهان محسوب میشوند و در مرکز ثقل تجارت شرکتهای فراهمکننده خدمات دسترسی قرار دارند. البته به کارگیری این مودمها بدون چالش نیز نیست. برای مثال، مشکلات ارائه خدمات در ابعاد کلان، هزینههای نصب که با توجه به لزوم اعزام متخصصان به محل سکونت یا کار کاربران افزایش مییابد، حفظ امنیت و جلوگیری از استفادههای غیرمجاز، برخی از این مشکلات به حساب میآیند.

ADSL انواع متعددی دارد، ولی دسترسی به سرعتهای تا چند ده مگابیت بر ثانیه با آن امکانپذیر است. البته سرعت معمول در سمت دریافت (Downstream) معمولاً میان 348Kbps تا 1Mbps و سرعت ارسال (Upstream) معمولاً کمتر از 224kbps در نظر گرفته میشود.

در واقع زیرساختار ارتباطی شبکههای دسترسی مبتنی بر ADSL فرق چندانی با سایر گزینههای متداول دسترسی پرسرعت همچون مودمهای کابلی ندارد. مهمترین مشخصه این شبکهها، ترکیب و تجمیع ترافیک ارتباطی گروه بزرگی از مشترکان در لبه شبکه (Edge) و ارسال این ترافیک یکپارچه به سمت هسته اینترنت
(Core) از طریق لینکهای بسیار سریع مخابراتی است. لبه شبکه علاوه بر تجمیع ترافیکها، بسیاری از عملیات مدیریتی و امنیتی را نیز برعهده دارد و از این لحاظ یکی از مهمترین عناصر این ساختار بهشمار میرود.

شکل 1 مدل ساده شدهای از یک شبکه دسترسی مبتنی بر مودمهای DSL را نشان میدهد. اگر از سمت راست تصویر شروع کنیم، در اولین مرحله کامپیوتر استفاده کننده قرار دارد که به یک مودم ADSL متصل است. ازآنجا زوج سیم خط تلفن را داریم که تا نزدیکترین مرکز مخابراتی امتداد یافته است.


شکل 1- نمایی ساده از شبکه دسترسی مبتنی بر DSL
لبته کاربران با به کارگیری جداکنندههای نسبتاً ارزان قیمت (Splitter) در محل خود قادر به استفاده همزمان از سیم تلفن خود برای اتصال به گوشی تلفن و مودم خواهند بود. در هر حال، خطوط چندین مشترک در محل مرکز مخابراتی با دستگاهی موسوم به متمرکزکننده DSL یا (DSLAM) روی یک ترانک مخابراتی جمع میشوند. ترافیک ارسالی از چندین DSLAM نیز به نوبه خود در یکی از مراکز اصلی مخابراتی تجمیع میشود و به یک روتر سریع ارسال میگردد که نقطه ورود به اینترنت به حساب میآید.
چالشهای پیشرو
ایجاد شبکههای بزرگ دسترسی مبتنی بر ADSL با یک چالش ساده، و در عین حال دشوار روبهروست و آن هم، سهولت به کارگیری است. اصولاً تا وقتی بهکارگیری یک سرویس برای عموم مردم امکانپذیر نباشد، استقبال از آن در حد محدود باقی میماند. بنابراین درگام اول باید نصب و پیکربندی مودم ADSL به سادگی و توسط خود کاربر امکانپذیر باشد. به این ترتیب، علاوه بر اینکه کاربران احساس رضایت بیشتری خواهند کرد، لزومی به اعزام پرهزینه نیروی فنی شرکت به درِ منازل کاربران نخواهد بود.

چالش بزرگ دیگر، نحوه تخصیص آدرسها است. میدانیم که هر مشترک برای ارتباط با اینترنت به تنظیم یک آدرس روی دستگاه کامپیوتر خود نیاز دارد که باید منحصر بهفرد باشد. همین عمل بسیار ساده، برای خیل عظیمی از کاربران یک مشکل جدی است. این چالش و موارد مرتبطی همچون تدارک ارتباط، حفظ امنیت آن و ایجاد امکان اتصال همزمان چند کامپیوتر به خط دسترسی، همگی به راهحلهای ساده و حتیالمقدور خودکار نیاز دارند که قاعدتاً یافتن جواب مناسب برای آنها بر عهده شرکت فراهمکننده خدمات است.

گزینههای فنی
راهحل اساسی چالشهای حوزه نرمافزاری فرایند ارتباط، اجرای یک پروتکل بین کاربر و فراهمکننده خدمات است. این پروتکل از نوع پروتکلهای محلی است که به منظور وظایفی مشخص میان دو نقطه اجرا میشوند و در ارتباطات خارج از آن حوزه نقش ندارند. در حال حاضر چهار گزینه در این خصوص وجود دارد که هر یک مزایا و نقاط ضعف منحصر به خود را دارند:

- آدرس دهی ثابت Static IP Address) IP )

- پروتکل پیکربندی پویای میزبان (Dynamic Host Configuration Protocol HCP)

- پروتکل تونلزنی لایه2 Layer 2 Tunneling Protocol :L2TP)

- پروتکل نقطه به نقطه روی PPPoA) ATM ) و روی PPPoE) Ethernet)
? گزینه اول (آدرس دهی ثابت IP)
اولین و در واقع ابتداییترین راه حل، تخصیص یک آدرس IP به هر کاربر است که خود به تنظیم آن روی کامپیوتر خود اقدام میکند. این روش اساساً یک پروتکل نیست، تنها یک راهحل سریع برای مشکل است که از ابعادی گسترده برخوردار است. برای مثال، مشکل استفاده همزمان چند کامپیوتریک کاربر از ارتباط ADSL به این ترتیب حل نمی شود.

? گزینه دوم (DHCP)
این پروتکل اساساً برای این منظور طراحی شده است که پیکربندی IP را روی کامپیوتر کاربران به صورت خودکار انجام دهد. این پروتکل در شبکههای محلی سازمانی نیز از کاربرد گستردهای برخوردار است؛ بهویژه در مورد پایانههایی که به طور موقت به این شبکهها متصل میگردند (برای مثال کامپیوترهای Laptop ،(DHCP یک جهش محسوس نسبت به روش آدرسدهی ثابت محسوب میشود.

فرایند کار بسیار ساده و در عین حال کارامد است. هر بار که یک کامپیوتر متصل به شبکه دسترسی فعال میشود، به طور خودکار پارامترهای مربوط به IP (همچون آدرس) را از یک سرور مرکزی دریافت میکند. این معماری از انعطافپذیری بالایی برخوردار است، امکان کار همزمان چند دستگاه PC، پشتیبانی از امکان جابهجایی محل استفاده کاربران، سهولت پیکربندی از جانب کاربر و مدیریت آن از جانب فراهمکننده، از مزایای این پروتکل محسوب میگردند.
? گزینه سوم (L2TP)
این پروتکل به عنوان یک گزینه نسبتاً جدیدتر برای شبکههای دسترسی باندپهن مطرح شده است و با ایجاد یک تونل مجازی از داخل شبکه اینترنت کاربر را به هر نقطه مشخصی متصل میکند و کلیه تنظیمات لازم برای برقراری سرویس از داخل این تونل بر تجهیزات کاربر اعمال میگردد. L2TP در عمل یک شبکه مجازی یا
Virtual Private Network) ***) روی شبکه فراهم کننده ایجاد میکند که از امنیت خوبی برخوردار است، ولی درعوض پیچیدگی و سرباره بیشتری دارد؛ بهویژه در شبکههای بزرگ دسترسی با چندین هزار کاربر، مدیریت این تونلها دشوار خواهد بود.

? گزینه چهارم (PPP)
این پروتکل براساس پروتکلی بسیار موفق، موسوم به پروتکل نقطه به نقطه (Point to Point Protocol :PPP) شکل میگیرد، دو حالت متداول استفاده از این پروتکل در شبکههای دسترسی باند پهن عبارتند از: PPP روی اترنت
(PPPoE) و PPP روی PPPoA) ATM) که ترکیبی از آنها موسوم به PPPoEoA نیز به کار گرفته شده است. PPP علاوه بر اینکه از انعطاف و سهولت در استفاده برخوردار است، سطحی از ایمنی را برای استفادهکننده فراهم میکند.

به همین خاطر معمولاً اولین گزینه بسیاری از فراهمکنندگان خدمات دسترسی باند پهن به شمار میرود؛ هر چند به لحاظ قدمت دست کمی از خود اینترنت ندارد! (برای بار اول در سال 1989 تحت کدهای 1171و 1172 توسط سازمانIETF استاندارد گردید). این پروتکل تا به حال، چند مرتبه دستخوش اصلاح و ارتقا گردیده که آخرین آن مربوط به سال 1994 (استاندارد RFC 1661) است.

البته در شروع، PPP به منظور پروتکل ارتباطی میان تجهیزات مخابراتی (بهویژه مسیریابها) و روی خطوط متداول مخابراتی (همچون E1) پدید آمد و به همین منظور به سازوکارهایی جهت مقابله با کیفیت پایین این خطوط مجهز نشده و به صورت ارتباطگرا (Connection-Oriented) طرح گردیده است. این خصوصیت بر سطح ایمنی این پروتکل نیز تأثیر مثبت دارد؛ چرا که تمامی بستهها لزوماً باید به یک آدرس مشخص ارسال گردند.

در اوایل دهه1990، PPP را به منظور کار روی خطوط تلفنی (dialup line) اصلاح نمودند. تفاوت اصلی، افزودن نوعی سازوکار دست به دست دادن (handshake) در شروع برقراری ارتباط میان طرفین ارتباط است. معمولاً در اینگونه ارتباطات یک دستگاه موسوم به سرور دوردست (RAS)، معتبربودن کاربر را از روی شناسه و کلمه رمز وارد شده بررسی میکند و تنها پس از حصول اطمینان از مجاز بودن کاربر، فرایندهای لازم جهت پیکربندی و تنظیم خودکار آدرس IP توسط PPP انجام میشود. وجود ویژگیهای فوق باعث شده است، PPP عملاً به صورت جزء ثابتی از سیستمعامل اغلب کامپیوترهای شخصی در دنیا درآید.

تمامی مزایای PPP روی خطوط تلفنی به سادگی در محیط دسترسی باند پهن نیز قابل استفاده است. البته فناوریهای دسترسی همچون ADSL و مودمهای کابلی برخلاف مدارات مخابراتی، از نوعی فرایند بهاشتراکگذاری منابع استفاده میکنند و PPP در جهت کار در این محیطها نیازمند برخی اصلاحات است. با توجه به اینکه مودمهای ADSL بر پایه فناوری ATM کار میکنند، PPPoA که در سال 1998 تحت کد RFC 2304 استاندارد گردید، برای این منظور پیشنهاد شد.

در محیط شبکه دسترسی باند پهن به جای RAS عنصری موسوم به RAS) BRAS باند پهن) نقطه اختتام ارتباطاتPPP محسوب میگردد. این دستگاه که بعضاً به نام روتر تجمیع یا به سادگی تجمیعکننده (Aggregator) نیز نامیده میشوند معمولاً در دفاتر مرکزی شرکتهای فراهمکننده خدمات قرار میگیرد و قادر به دریافت هزاران ارتباط PPPoA به صورت یکجا میباشد.

برقراری ارتباط، مستلزم نصب نرمافزارهای پیچیده و کارتهای رابط ATM روی کامپیوتر استفادهکننده است که معمولاً به منظور کاهش پیچیدگی از دیدگاه کاربر، عناصر فوق در مودم سمت کاربر تعبیه میگردند و ارتباط PPPoA عملاً میان مودم ودستگاه BRAS اجرا می گردد. شکل 2 یک ارتباط PPPoA و ترکیب پروتکلهای ارتباطی مورد استفاده را در هر یک از نقاط ارتباط نشان میدهد.


شکل 2- ترکیب پروتکل ها در ارتباطات مبتنی بر PPPoEoA

شکل 3 ترکیب پروتکل ها در ارتباطات مبتنی بر PPPoEoA

اجرای پروتکل PPPoA روی مودم سمت مشتری یعنی ATU-R شروع شده در BRAS در مرکز فراهم کننده خدمات خاتمه مییابد. یک ارتباط دائمی از نوع ATM موسوم به PVC وظیفه حمل اطلاعات را میان دو نقطه برعهده دارد.BRAS به نوبه خود تمامی PVCهای متصل به خود را در یک جریان IP ترکیب میکند که به روترهای شبکه اینترنت متصل میگردند.

استفاده از اترنت به جای ATM، در شبکههای دسترسی، منجر به سادهسازی کل فرایند میگردد. با توجه به وجود اتصال اترنتی روی اغلب کامپیوترهای شخصی (موسوم به ارتباط LAN) به تبدیل میان پروتکلها نیازی نخواهد بود. گونه جدیدی از PPP به موسوم به PPPoE (استاندارد RFC 2304 در سال 1999) که معمولاً روی همان کامپیوتر شخصی اجرا میگردد، به این منظور پدید آمده است. فراهمکنندگان خدمات دسترسی این پروتکل را روی یک سیدی در اختیار مشتریان خود قرار میدهند که معمولاً همراه با مجموعهای از نرمافزارهای کمکی به صورت یکجا عرضه میگردد.

یکی از مشکلات پروتکل PPPoA، حذف کامپیوتر شخصی استفاده کننده از مسیر PPP است. به شکلی که حتی پس از خاموش شدن این کامپیوتر از دیدگاه فراهمکننده خدمات هنوز هم ارتباط برقرار است و این امر علاوه بر اتلاف منابع، باعث برخی مشکلات امنیتی نیز میگردد. تنها راهحل، گسترش ارتباط PPP تا کامپیوتر مشتری است، ولی گزینه افزودن کارت رابط ATM به PC، گران و پیچیده است.

راه حل بهتر، به کارگیری PPP روی اترنتی است که خود روی ATM اجرا میشود، یعنی PPPoEoA البته پروتکل PPPoEoA هنوز به صورت استاندارد درنیامده است. با این وجود، استفاده از آن در میان فراهمکنندگان خدمات دسترسی بسیار متداول گردیده است. در این حالت PC تنها نیازمند اجرای PPPoE است. این جریان در مودم به داخل ATM کپسوله شده و تا رسیدن به BRAS در همین شرایط باقی میماند و در این نقطه پس از رهایی از ATM و اترنت، به صورت جریان IP وارد اینترنت میشود. شکل 3 ترکیبات پروتکلی را در این نوع ارتباط نشان میدهد.

---

ررسی اقتصادی
MEF در سال 2003 بررسی اقتصادی گستردهای را درباره هزینه ایجاد و نگهداری شبکههای مبتنی بر فناوری اترنت در مقایسه با شبکههای سنتی SDH انجام داده است. در این بررسی برای مقایسه فناوریهای مختلف شرایط یکسانی درنظرگرفته شده است. مدل در نظر گرفته شده در حدود سیصد مرکز را تحت پوشش قرار میدهد و قرار است در مدت سه سال به 1625 مشترک سرویس ارائه نماید. (شکل 6)

برای تخمین هزینه سرمایهای در این روش، پنجاهدرصد هزینه برای تجهیزات MTU و بین ده تا پانزده درصد برای مشترکان در نظر گرفته شدهاست. سایر هزینهها برای تجهیزات یدکی، منابع تغذیه، سیستمهای مدیریتی و سایر تجهیزات موردنیاز جهت کنترل ترافیک و ارائه QoS در شبکه در نظر گرفته شده است.

نتیجه بررسیهای به عمل آمده نشان میدهد هزینه مورد نیاز جهت راهاندازی شبکهای مبتنی بر نسل آینده شبکههای نوری، تقریباً معادل 64 میلیون دلار است که در مقایسه با شبکههای مبتنی بر فناوری
قدیمی SDH، سی و نه درصد کاهش هزینه دربر دارد. نمودار یک این تفاوت را نشان میدهد.

دلایل این تفاوت هزینه عبارتند از:

- با توجه به اینکه اینترفیسهای تجهیزات اترنت عموماً بین 25 تا 40درصد به ازای هر مگابیت بر ثانیه از اینترفیسهای تجهیزات SDH ارزانترند، در حجم یادشده در حدود 91درصد کاهش قیمت نسبت به فناوری SDH وجود دارد.

- با توجه به عدم نیاز به استفاده از تجهیزات اضافی جهت ارسال اطلاعات به شبکه، هزینه تجهیزات در این روش به شدت کاهش مییابد.

همانگونه که اشاره شد، در برآورد هزینه شبکه، غیر از هزینه سرمایهای، هزینههای جاری نیز قابلتوجهند. بررسیهای انجام شده جهت تعیین هزینه جاری ایجاد شبکه مبتنی بر اترنت، شامل بررسی روالها و سرویسهای 36 ارائهدهنده سرویس در سطح آمریکای شمالی و اروپا است.

با توجه به ساختار شبکههای اترنت، ارائه سرویسهای مختلف نیازی به افزایش تجهیزات در مراکز ندارد. به این ترتیب در یک بازه زمانی سه ساله، همانگونه که در نمودار دو نشان داده شده است، با در نظر گرفتن موجود بودن هسته شبکه، کاهش هزینه جاری در حدود 23 درصد نسبت به ارائه سرویس بر روی بستر SDH میباشد.


نمودار2
این کاهش هزینه عمدتا به علت عدم نیاز به حضور در سایتهایی است که تجهیزات در آن نصب میباشند. زیرا کلیه تجهیزات را میتوان از یک نقطه به صورت متمرکز مدیریت نمود.

در سال اول همانگونه که مشاهده میشود، به علت تجربه پایین ارائه دهندگان سرویس، هزینه جاری بیشتری جهت نگهداری شبکه و ارائه سرویس به مشترکان صرف میشود.

در حالی که با گذشت زمان و مجرب شدن ارائه دهندگان سرویس، این هزینه کاهش مییابد.

به طور مثال هزینههای جاری در ایجاد یک سایت جدید، ارائه یک سرویس جدید، افزایش پهنای باند در شبکههای مبتنی بر اترنت در مقایسه با شبکههای SDH سنتی بین سی تا پنجاهدرصد کاهش خواهد داشت.

نکته دیگری که باعث کاهش هزینهها در ایجاد، راهاندازی و نگهداری شبکههای مبتنی بر اترنت میشود، امکان مدیریت یکپارچه شبکه و سرویسهای آن میباشد. شبکههای SDH سنتی که عموماٌ به شبکههای انتقال موسومند، نرمافزارهای مدیریت یکپارچه برای زیرساخت و سرویسها را ندارند. در نتیجه برای نگهداری این شبکهها لازم است نیروهای نگهداری در هر سایت مستقرشوند. به این ترتیب ماهانه مبلغ زیادی برای پرسنل نگهداری شبکه هزینه خواهدشد؛ در حالی که سیستمهای مدیریت یکپارچه در شبکههای مبتنی بر اترنت نیاز به پرسنل نگهداری را در سایتهای شبکه مرتفع میسازد.

شکل 7
نمونه پیادهسازی شبکه شهری با استفاده از VPLS
شرکت Completel یکی از شرکتهای بزرگ مخابراتی فرانسه است که با استفاده از یک شبکه فیبرنوری که در سراسر فرانسه ایجاد نموده است، اقدام به ارائه سرویس اترنت شهری با استفاده از VPLS کرده است. این شبکه پانزده شهر فرانسه را تحت پوشش قرار میدهد.

دو هزار کیلومتر فیبرنوری، در حدود چندهزار MTU را که برای ایجاد شبکه شهری در این کشور را به یکدیگر متصل نمودهاند. همانگونه که در شکل 7 نشان داده شده است، این ارتباطات از طریق یک شبکه DWDM ایجاد شده است.

این شبکه برای ارائه سرویس به حدود 1400 کاربر با استفاده از ارتباطات اترنتی 850 ساختمان را به یکدیگر متصل نموده است.

Completel با توجه به افزایش نیاز کاربران برای ایجاد یک شبکه با سرعت بالا و هزینه پایین، اقدام به ارائه سرویس LAN-to-LAN در سطح شهرها نمود.

این سرویس با استقبالِ زیاد کاربران روبهرو شد. اما با توجه به محدودیت آن به شبکههای MAN در هر شهر و نیاز کاربران برای ارتباط با سایر شهرها، این شرکت سرویس جدیدی را برای اتصال شبکههای شهری در شهرهای مختلف به یکدیگر ارائه نمود.

به این ترتیب مشکل ارتباطی میان MANها در شهرهای مختلف فرانسه مرتفع گردید. ترافیک هر MAN با استفاده امکانات ایجاد شده توسط شبکه Completel به MAN دیگر به آسانی منتقل میگردد. سرویسهای ارزش افزودهای نظیر ارائه VLAN، مدیریت ترافیک، کنترل و محدود نمودن پهنای باند و کیفیت سرویس انتها به انتها نیز از طریق این شبکه قابل ارائه است.

این شبکه برای ایجاد مسیرهای اختصاصی برای ترافیک هر مشترک به تعریف VLANهای از پیش تعیینشده نیاز ندارد. در هسته این شبکه لینکهای گیگابیتی روی یک اینترفیس فیبر گروهبندی میشوند. سازوکارهای مورد استفاده برای تعریف این گروهها Q in Q است. ترافیک هر یک از کاربران با استفاده از یک Q tag در هسته شبکه از بقیه مجزا میشود. همچنین در این شبکه برای جلوگیری از لوپهای ناخواسته و خطا از سازوکارهایی نظیر
Rapid Ring Spanning Tree) RRST) استفاده میشود.